Gümüş bir tepside sunulmadı çoğumuza hayat, Uzandık başarıya giden ipin ucuna,bazen ip kısa geldi,bazen merdiven çürük çıktı,düştük yüksekten kanadı yüreğimiz, ellerimizi ip kesti, gözyaşlarımızı kendimizden bile sakladık.
Yılmadık uzandık o ipin ucunu umutla, ipin yettiği merdivenin uzandığı başarıya tutunduk önceleri.Sonradan merdivene yeni basamaklar ilave ettik ipin ucuna düğüm atıp yeni ipler ekledik. Hiç aşağıya ve geriye bakmadık, inandık yüreğimize ve hayallerimize.
Usanmadan denedik çıkmayı o kör kuyulardan,el alem ne der ile akrabalar ellerinde taşlarla bekledi kör kuyunun başında.Her atılan taş canımızı yaksa da basamak oldu umudumuza.
Hiç pişman olmadık yaşadıklarımızdan bedelini ödedik peşin tecrübe niyetine,şimdi her boş söze her söyleyene değer vermeyişimiz bundandır belkide..
Hâlâ o ipin ucu elllerimizde sımsıkı tutuyoruz kaçırmamak adına hayatı, çorap söküğü gibi sökülmemek için değmeyen insanlara..